In onze westerse samenleving lijkt groei een standaard onderdeel van het paradigma te zijn (tenzij het over kosten gaat, die moeten juist naar beneden). Toch lijkt het er ook op dat we de grenzen van die groei aan het bereiken zijn. Door bijvoorbeeld geopolitieke verschuivingen (denk Rusland en China), door afhankelijkheden die risico’s voor de continuïteit van de organisatie opleveren (denk elektriciteit – waarop prompt Karin’s elektriciteit uitvalt) of omdat we door vergrijzing en ontgroening gewoon niet genoeg arbeidskrachten hebben om de groei vol te houden. Maar als we niet groeien…. Wat dan?